Paryż. Rozdział I

Chyba jeszcze nigdy żadne miasto z miejsca mnie tak nie pochłonęło. Chyba nawet dobrze nie rozumiem, na czym ta dziwna synchronizacja polegała, po prostu – wysiadłam z samolotu, dotarłam do Port Maillot i nagle wszystko, co przedtem, zniknęło. A to, co tutaj, było wymarzone, skrojone wprost na moją miarę: rytm miasta, jego hałaśliwość, zapachy, przestrzenie, ludzie, sprzeczności, nonszalacja. 

Więc najpierw K. i obietnica, że mnie olśni, że pokaże coś, co na pewno mi się spodoba. Metro, przesiadka, i kolejna (ten dreszczyk ekscytacji, powrót do ulubionego środka transportu, nie ma miasta bez metra, to bezdyskusyjne) i już: Bibliothèque nationale de France. Site François-Mitterrand przy rue Tolbiac. Budynek, monument, pomnik. Niczym cztery otwarte książki. Niebotyczny. Wyobrażam sobie wnętrza, kilometry półek (a dokładnie 395, jak przeczytam później w Wikipedii), setki skupionych na pracy osób. Ale teraz widzę tych, którzy na swoje chwile szczęścia jeszcze czekają, w wijącej się po placu kolejce do wejścia. Na środku placu, poniżej jego poziomu, pozostawiona dzika, pokryta roślinnością przestrzeń. Drzewa. Prefiguracje książek.

Dalej podróż już samotna. K. przezornie dodaje przed pożegnaniem, żebym omijała Châtelet, największą, przesiadkową stację metra, bo to istna dżungla. Nie mam planu, dziś rządzi miasto, więc niech będzie: Châtelet. Na przekór. Uwielbiam metro. Fascynuje mnie to dziwne, podziemne życie, które się tam toczy (a które zawsze przywodzi na myśl węgierski „Kontroll”). I odwrotnie – czasem przemierzając ulice miasta przypominam sobie o setkach ludzi, którzy właśnie tłoczą się pod moimi stopami, nieustanny ruch niczym w mrowisku. Uwielbiam metro, bo jest zawsze pierwszym zetknięciem z prawdziwym życiem. W metrze ludzie jedzą, czytają, korzystają z telefonów, rozmawiają, przytulają się. Przymusowa bliskość, spowodowana tłokiem, pozwala przekraczać granice i zaspokajać ciekawość. Zaglądam więc przez ramiona, spoglądam w ekrany smartfonów (Francuzi maniakalnie grają w metrze w zręcznościówki), zerkam na okładki książek, bo tutaj się czyta, dużo, dużo czyta (przypomina mi się natychmiast piękna brunetka o czerwonych ustach, które oblizywała raz po raz, przewracając kolejne strony „Pięćdziesięciu twarzy Greya”. Brakło mi jednak odwagi, by zrobić jej zdjęcie). Niektóre twarze zapadają mi w pamięć, wciąż mogłabym je przywołać. Stare, młode, zmęczone, roześmiane, poważne. Białe, czarne, żółte. Czasem pośrednie. 

Ale metro to także moda, okazja, by przyjrzeć się, co noszą zwyczajne paryżanki i czy to wszystko, co mówią o ich stylu i elegancji to prawda. Po kilku dniach znam już trzy podstawowe zasady, które pracują na ich legendę.

Zasada pierwsza: możesz wyjść z domu bez stanika, ale nie bez szminki na ustach.

Zasada druga: cokolwiek masz na sobie, nie dbaj o to. Z pewnością wyglądasz świetnie.

Zasada trzecia: czerń jest zawsze najlepszym wyborem.

Prawda, że proste?

A jakie skuteczne.

Ale wybiegam w przód, a tu już Châtelet, podziemne miasteczko, kilometry korytarzy, dbający o porządek policjanci, orkiestra, grająca każdego dnia u zbiegu wąskich przejść, stragany z pachnącymi owocami, pośpiech, hałas i przeciągi. Dziś uda mi się trafić do upatrzonego wyjścia, ale jutro czy pojutrze pobłądzę straszliwie, dwa razy wracając w to samo miejsce po przejściu setek metrów (nie żartuję!) i ostatecznie poddam się, pojadę metrem jeszcze jedną stację. Ale to jeszcze przyszłość, dzisiaj wysiadam wprost na rue Rivoli i idę, po prostu idę, skręcam w wąskie uliczki, nie zerkam na mapę, bo nie ma żadnego celu, są tylko wyostrzone zmysły i drżąca radość czterolatki.